Στη Μαρία, τη Γωγώ, τη Ρίτσα, τη Μάγδα, την Ειρήνη, τον Αργύρη και σε όλα τα παιδιά του tangoκοσμου

Όταν η Μαρία η Γατή μου πρότεινε να έρθω εδώ να μιλήσουμε, ήθελα να κλάψω από τη χαρά μου. Ένιωσα πως όλα αυτά που χωρίς αισχύνη τολμούσα και αναρτούσα στο διαδίκτυο τα διάβαζα μόνο εγώ και κάνα δυο φίλοι για συμπαράσταση. Τελικά φαίνεται πως είμαστε πολλοί οι πάσχοντες από tango. Καθώς όμως πλησίαζαν οι μέρες για να έρθω, ένιωσα ένα μικρό τρόμο. Πώς μπορώ μέσα σε λίγη ώρα, μία άγνωστη καταυλακιώτισσα να καταφέρω να πω όλα αυτά που μανιακά τριβελίζουν το κεφάλι μου 24 ώρες το 24ωρο και πόση αντικειμενικότητα να έχω;

Πώς να πνίξω την πολυλογία που αναδύεται και μπορεί και να τρομάξει τους νέους φίλους;

Τι είναι τάνγκο;

Θα μπορούσα κάθε μέρα να γράφω και κάτι νέο, με κίνδυνο να φανώ γραφική. Και ποια είμαι εγώ που μπορώ να το ορίσω;

Δεν μπορώ να γνωρίζω άλλωστε τι είναι τάνγκο, ούτε να πετάξω ακροποδητί δυο σειρές και έξω από την πόρτα!

Θα σας πω τι σημαίνει για μένα το τάνγκο: μία άσημη θαυμάστριά του από κάποια μικρή γωνιά ετούτου του ρημαδιασμένου τόπου.

Είναι η προσωπική σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας και η συνάρτηση μας με αυτό.

Είναι τρόπος ζωής, τετριμμένο πλην όμως αληθινό. Και δεν είναι από τους ευκολότερους τρόπους για να ζεις. Είναι ταξίδι σε μονόδρομο όπου στο βάθος – όπου μπορεί να φτάσει λίγο το μάτι- το τυφλώνει ο ήλιος.

Είναι η ξεθωριασμένη φωτογραφία με τον Κάρλος Γαρδέλ να χαμογελά διάπλατα.

Είναι η μουσική που σε μεταφέρει μέσα σε 3 λεπτά στο παρελθόν χωρίς να απαιτεί ναύλα για την τόσο σπάνια ομορφιά

Είναι το μπαντονεόν με τον τρόπο που θέλησε ο Πουλιέσε να χτυπάει παρέα με την καρδιά σου και τον ευθύγραμμο βηματισμό σου όταν οδηγείς και οδηγείσαι στο χορό. Είναι ο ίδιος χτύπος με εκείνον που νιώθεις όταν φοβάσαι ή ερωτεύεσαι . . . ή φοβάσαι επειδή ερωτεύεσαι ή ερωτεύεσαι επειδή φοβάσαι την κοινή μας μοίρα.. αυτή που αρχίζει από θήτα..

Είναι οι φλύαρες παύσεις του Ντ'Αριένζο και οι ανάσες του παρτενέρ που σπάνια προλαβαίνεις να ακούσεις και τις θυμάσαι καιρό μετά μειδιάζοντας..

Είναι τα νευρικά γέλια σε μία άτυχη στιγμή του χορού

Είναι το δεύτερο Τζόνυ Γουόκερ: μένει πίσω, όταν όλοι και όλα έχουν παρέλθει μία για πάντα μαζί με τη μέρα στο απυρόβλητο του χρόνου.. Αν και για το απυρόβλητο θα μου επιτρέψετε να βάλω ένα ερωτηματικό, αφού το τάνγκο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως πυροβολισμός ή κεραυνός εν ενεθρία που καδράρει τις μνήμες εντός μας.

Το τάνγκο είναι στα πλακάκια του πεζοδρομίου..

Είναι το πιβοτάρισμα στη στροφή προς την πλατφόρμα του μετρό

Στον τοίχο του σπιτιού σου που ακουμπάς τα δάχτυλα και κάνεις την τεχνική σου

Στην ισορροπία που πασχίζεις να βρεις και στο αρχοντικό παράστημα που ακόμη κι αν κάποια άδικη μοίρα σε κληροδοτήσει με την απώλεια της σπουδαίας αυτής ενασχόληση –θεέ μου τι υποκειμενισμός- τουλάχιστον θα στέκεσαι στο ύψος σου με αξιοπρέπεια έτοιμος πάντοτε να μπεις με αυτοπεποίθηση σε κάθε χώρο.

Είναι στο νέο σου στυλ. Ξέρετε εσείς οι ταγκιέρες κόρες ...

Είναι στο μαύρο και στο κόκκινο

Στο ποτήρι με τη σαγκρία

Στο θυμό και στον καθησυχασμό στις δύσκολες περιπτώσεις ατόμων

και καταστάσεων εκτός και εντός του μαθήματος, της πράκτικα, της μιλόνγκα

Είναι στα τσακισμένα παπούτσια χορού και στα κουρασμένα από το χορό πόδια

Στην ψυχή που νιώθει κενότητα ή πληρότητα – παρόν το άτιμο όταν σε αδειάζει, παρόν κι όταν σε γεμίζει !

Στην διαρκή αναθεώρηση των πραγμάτων, σε όλο και ψηλότερο θρόνο μέσα μας ..

Στα μάτια και στην καρδιά όσων διψούν να μάθουν

Σε όσους επέλεξε Εκείνο να «δείξει» ....

Το τάνγκο βρίσκεται σε ό,τι δεν μπορεί να αποδοθεί εναργώς

Μυστικισμός και μυσταγωγία με αχτίνες γνώσης χαρισμένες σε όσους ξέρουν να ξεκλέβουν από τις εικόνες και τις αισθήσεις

Έρωτας, πόνος, ματαίωση, απελπισία, χαρά και στο τέλος (πιο τέλος;) να θριαμβεύει πάντα η αγάπη και φτου κι απ'την αρχή!

Ο χορός από μόνος του, ακόμη και σαν ιδέα είναι ο σύντροφός μου, ο φίλος μου, ο συγγενής μου.

Τάνγκο για μένα είναι η αγκαλιά που δεν έλαβα, αλλά κι αυτή που έλαβα

είναι η μουσική που νιώθω με τον άλλον,

είναι το βόηθα με να σε βοηθώ

είναι το σέβομαι τον εαυτό μου, τη θηλυκότητά μου και τη γυναικεία μου φύση

είναι το εκτιμώ την αισθητική

αλλά κυρίως τον συγχορευτή μου, τον καβαλιέρο μου και εν γένει τον άντρα και το ρόλο του.

Σεβόμενη την προσπάθεια του να με οδηγήσει σέβομαι κι εμένα και μαθαίνω να αφοσιώνομαι και να περιμένω με καρτερικότητα το κάθε του βήμα

Καμιά φορά με συνεπαίρνουν τα βιολιά αλλά επανέρχομαι

Γιατί

Τάνγκο για μένα είναι να ΜΕ μαθαίνω.

Να μαθαίνω τις αντοχές μου στο σώμα αλλά κυρίως στην ψυχή

Να μαθαίνω τον εγωισμό και την αλαζονεία μου

Να μαθαίνω να τα θάβω και να τα χρησιμοποιώ μόνο έως αν έκφραση στις κινήσεις

Να μαθαίνω να μην θυμώνω εσαεί με μια κακιά στιγμή του άλλου

αλλά και να οριοθετώ την αξιοπρέπειά μου για να μην χάνεται η επαφή

με τη συνείδηση

Και το δάκρυ σε χαμόγελο

Μαθαίνω να 

μετατρέπω τον πόνο σε χαρά

Γιατί η ίδια η ζωή

είναι

τάνγκο

Ειρήνη Παπαγιαννοπούλου

Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013, Βόλος, Puerto Del Tango

http://tangoalmagro.wordpress.com/